niedziela, 13 grudnia 2015

Rozdział 3 cz.1




Trzy lata później


Nowy Jork, mimo pozorów był najbezpieczniejszym miastem spośród dwudziestu pięciu miast USA. Nie bez powodu nazywano je "Stolicą świata" czy "Wielkim Jabłkiem". Jakże moim ulubionym określeniem było nazwanie tego miejsca "Miastem, które nigdy nie śpi". Dla mnie to określenie emanowało czymś, czego nie potrafiłam określić. Czegoś w rodzaju wyrażania przyszłości, otwarcia wszystkich dróg do lepszego życia, a kiedy je wypowiadałam na moje ciało padało uczucie determinacji, a swoją drogą fascynowało mnie. Biali zamieszkują tu mniej niż połowę, mieszkają tu też Azjaci czy Latynosi, dlatego na tym obszarze mówi się w ponad 800 językach.  Wielu turystów bardzo często zatrzymuje mnie na ulicy i pyta, gdzie można obejrzeć najlepsze zachody słońca. Odpowiadam wtedy, że choćby Brooklyn Bridge, Top of The Rock (chodź za wstęp trzeba zapłacić), w dzielnicy Greenpoint czy Bryant Park - słońce układa się akurat wzdłuż 41 ulicy, z parku dobrze widać oświetlony Empire State Building, tak więc zachody słońca są bardzo kolorowe (i głośne, bo to serce Manhattanu).
Pracowałam w okolicach największej korporacji Chrysler'a, gdzie sam budynek miał 77 pięter i cały zbudowany był praktycznie z szybek. Zajmowałam jedną z wyższych pozycji, bo rzecznik prasowy to nie małe wyzwanie. W ciągu dnia miałam spotkania z setkami ludzi z różnych narodowości, którzy przewijali się od wczesnego ranka do późnego wieczoru. Pracowałam nad różnego rodzaju projektami, od których zależała moja przyszłość, a niekiedy robiłam je dodatkowo, ponieważ bardzo lubiłam swoją pracę. W wolnym czasie, którego miałam około 2 godzin czytałam książki, szperałam w internecie czy zwyczajnie oglądałam telewizję. Bardzo często dzwoniłam do moich rodziców, którzy zostali w Polsce. Pogodzili się z tym, że wyjeżdżam i chce pracować gdzieś dalej, z większymi perspektywami na życie. Wybrałam Nowy Jork. Może dlatego, że zawsze chciałam odwiedzić to miasto, a może dlatego, że imponowało mi. Reasumując, jestem tu gdzie jestem. Początkowo, przyjeżdżałam do rodziców bardzo często, bo co dwa tygodnie. Ale w miarę, kiedy zauważałam, iż przyzwyczajają się do takiego stanu sytuacji, zmniejszałam swoje odwiedziny. Nie dlatego, że nie chciało mi się i nie miałam czasu do nich przyjeżdżać, ale dlatego, że bilety w obie strony były bardzo drogie. Nowy Jork od Polski był oddalony o wiele mil. Ponadto, jeździłam tam dwa razy w miesiącu i początkowo nie mogłam znaleźć pracy. Teraz, jeżdżę do nich równo co dwa miesiące na tydzień i wydaje mi się, że wszyscy są zadowoleni. Zarówno ja, jak i oni. Zawsze przywoziłam im różne przysmaki z USA i wiele ciekawych rzeczy, które z chęcią oglądali. Widziałam, że bardzo im się podobały. Kiedyś rzuciłam temat, aby przy moim dłuższym urlopie to oni odwiedzili mnie, ale tak na prawdę nie spodziewałam się niczego innego, niż odmowy. Moi rodzice byli bardzo związani z Polską i swoim domem. Nie było to raczej spowodowane strachem, ale tym, iż myślę, że nie potrafiliby odnaleźć się w takim miejscu. W Polsce mieli swoje przyzwyczajenia, pracę i zajęcia, a tam w wielkim mieście, przykładowy facet, którego hobby jest wędkarstwo, nie miałby co tam robić. Zrezygnowałam, więc sama dochodząc do wniosku, że zostanie w swojej ojczyźnie o wiele bardziej wyszłoby im na zdrowie. Poza tym dwa razy do roku przyjeżdżałam do nich na prawie cały miesiąc, nie licząc Świąt Bożego Narodzenia czy Wielkanocy. Dlatego, myślę, że mieli zbyt dużo zajęć, żeby czas, kiedy mnie nie ma, mijał im wolno. W swoich planach, moim marzeniem był powrót do Polski i praca tam, ale prawdę mówiąc, nie wiedziałam czy zdołam, aż tak zmienić swoje przyzwyczajenia. Dodatkowo pracy takiej jak tam, nie znalazłabym pewnie nigdzie indziej. To i tak nie wystarczało, bo bardzo tęskniłam za swoim krajem. Mieszkałam w mniej niż więcej luksusowym apartamencie w Manhattanie, gdzie po całym dniu starałam się chodź na chwilę zapomnieć o tempie mojego życia.
Szłam powoli po schodach, prowadzących na spotkanie w pracy. Ubrana jak zwykle w obcisłą (tym razem w odcieniu jasnego brązu) spódnicę, białej koszuli i (również tym razem brązowy) żakiecik, do tego oczywiście wysokie buty, które tak na prawdę były obowiązkiem w mojej branży. Pod ręką niosłam teczkę, w rodzaju męskiej aktówki, która wypełniona była aż po brzegi stosem dokumentów na dzisiejsze zebranie. Nie śpieszyłam się, nauczyłam się doskonałej punktualności i do wyznaczonej godziny, miałam jeszcze masę czasu. Mimo to, postanowiłam wyjść wcześniej. Lubiłam mieć wszystko dobrze przećwiczone. Weszłam do sali. Było jeszcze pusto. Usłyszałam dźwięk mojego prywatnego telefonu. Miałam dwa, ten prywatny, na który dzwonili rodzice bądź moi znajomi oraz ten, na który dzwonili klienci, prezesi i bardzo wiele ważnych osób. Nie miałam czasu na odbieranie teraz telefonów prywatnych, więc wyciszyłam i odłożyłam go. Może znalazłabym chwilę czasu na rozmowę, gdyby nie to, że był to numer nieznany, więc uważałam, że to pomyłka, gdyż ten mieli tylko moi bliscy.
Po krótkim czasie wszyscy pracownicy, zaczęli przychodzić i siadać na wyznaczonych przez kierownika miejscach. Gdy on sam wszedł, przywitał się ze mną podając mi rękę i mówiąc:
- Dzień dobry, Pani Anastazjo - przeważnie zawsze na podobnych konferencjach lub spotkaniach był jeszcze bardziej powściągliwy i wyrażał się jeszcze bardziej oficjalnie, niż zwykle - Jest Pani gotowa?
- Oczywiście - odpowiedziałam od razu, bo tak w rzeczywistości było.
Spojrzałam na niego. Był bardzo elegancko ubrany i emanował spokojem.
- Doskonale, byłem tego pewien. - odparł z uśmiechem i puścił moją dłoń. Klasnął w ręce i sprawił, że każdy skupił wzrok na mnie.
Był to zapewne setny wykład prowadzony przez moją osobę, więc wiedziałam jak się zachować, co powiedzieć i jak wypaść, żeby nie zostać skrytykowana, więc rzadko się to zdarzało. Sam wykład dotyczył czystych formalności, czyli ile środków finansowych wpłynęło na nasze konto, oglądalności, zyski, straty. Można powiedzieć, że takie podsumowanie całości. Czasem dziękowałam nowym pracownikom (jeżeli takowi się pojawili) za to, że zasilili nasze szeregi, dosyć często proponowałam również nowe inicjatywy. Całe spotkanie minęło mi bardzo szybko. Wychodząc, zatrzymał mnie jeden z konkurentów, który był obecny i pośpiesznie wręczył mi wizytówkę z logo ich firmy, spojrzał na mnie z wyraźnie widoczną dumą i powiedział:
- Proszę się zastanowić.
Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo zniknął w pierwszym korytarzu, prowadzącym do wyjścia.
Już w moim mieszkaniu cieszyłam się, że nie mam już dzisiaj żadnych obowiązków, więc natychmiast przyszło mi do głowy, żeby zadzwonić do Klaudii. Wyjęłam swój prywatny telefon. Było dość dużo nieodebranych połączeń: pięć od nieznanego numeru i jedno od przyjaciółki. "Jeżeli zadzwoni jeszcze raz do końca dnia odbiorę" - pomyślałam. Oddzwoniłam do niej. Odebrała po trzecim sygnale.
- Hej, dawno nie rozmawiałyśmy. Jak u ciebie? - zapytałam z entuzjazmem, bo rzeczywiście cieszyłam się z tego, gdyż na prawdę dawno jej nie słyszałam.
- Hej kochana, praktycznie dobrze, właśnie oglądam telewizje i oglądałam co mam jutro wykonać klientom, miałam dzisiaj męczący dzień, a ty jak? - również bardzo się cieszyła. Słychać było to w tempie wypowiadanych słów i w tym, jak zalewała mnie informacjami.
Mimo, że u mnie było trochę po 15, to w Polsce było kilka minut po 21, więc wiedziałam, że nie dawno skończyła pracę. Zawsze chciała zostać fryzjerką i tak też zrobiła. Od zawsze miała smykałkę do tego typu rzeczy i dostawała z tego spory utarg, bo potrafiła zrobić niecodzienne fryzury.
- Skończyłam właśnie pracę. Miałam dzisiaj kolejny wykład. Wiesz, coś takiego w rodzaju konferencji, tylko z pracownikami i przedstawicielami innych firm. Padam, ale na dzisiaj na szczęście koniec - wybuchłam śmiechem do słuchawki.
- Jesteś w Nowym Jorku? - zapytała, a mnie zdziwiło to pytanie jak żadne inne.
- Of course. What do you think?
Wybuchła śmiechem, kiedy zafundowałam jej angielską odpowiedź.
- Myślałam, że jesteś w Polsce. Twierdziłam, że pojechałaś na trochę i chwilę się tym wszystkim zajmiesz, ale to przecież już nie twój interes. - zachichotała.
Chwilę milczałyśmy.
- Czym miałabym się zająć? - przez jakiś czas, myślałam, że nie słuchałam jej dostatecznie dobrze i nie zrozumiałam o co chodzi.
- Przecież... znaczy.. oczywiście, że twoimi rodzicami. Bo święta idą, znaczy... coś mi się poplątało. - zaczęła się jąkać. - Kiedy będziesz w Polsce? - zmieniła temat.
- Dwa dni przed Wigilią, na pewno wszystkim się zajmę.
- No to świetnie, wpadnę do ciebie! - dało się wyczuć między słowami zakłopotanie.
- Na pewno o to chodziło? Wszystko w porządku?
- Pewnie! Do usłyszenia nie długo! Mam jeszcze troszkę pracy, miłego wieczoru.. tzn. popołudnia, no tak. - znowu się zaśmiała.
- Do usłyszenia, tobie dobrej nocy.

Obcy numer nie zadzwonił już do końca dnia.




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz